رویکرد محیط با کمترین محدودیت در درمان کودکان اتیسم

لزوم فراهم آوری محیط با کمترین محدودیت برای افراد با اختلال طیف اتیسم

در رویکرد محیط با کمترین محدودیت اعتقاد بر این است که محیط زندگی فرد باید متناسب با ویژگی های او بایدتغییر کند.
در محیط کمترین محدودیت این اصل وجود دارد که نمی توان همه ویژگی های فرد اتیسم را تغییر داد چرا که برخی ویژگی ها در این فرد کم زیاد ماندگار است. ولی با تغییر محیط ما می توانیم عملکرد افراد اتیسم را بهبود ببخشیم.

این تغییر محیط شامل شناخت مردم از اختلال اتیسم, تغییر نگرش جامعه نسبت به این اختلال, توجه به نیازهای جسمانی و روانی این افراد, توجه به استقال و حرفه اموزی, مسایل تحصیلی و اکادمیکی و مسایل بهداشتی و درمانی این افراد و همچنین توجه ویژه به نیازهای خانواده های کودکان اتیسم در جامعه می باشد.
لازم به ذکر است در محیط با کمترین محدودیت, ناتوانی معنایی ندارد.

چندتوصیه جدی به جامعه و مردم :

عدم هرگونه اظهار و نظر در رابطه با اختلال اتیسم بدون آگاهی از این اختلال

عدم پیشداوری و قضاوت در رابطه کم توانی این افراد

عدم احساس ترحم در رابطه با این افراد و احساس تعهد نسبت به افراد اتیسم