والدین و کودک درخودمانده والدین در فرایند رشد فرزندشان به تدریج با نشانه ها و واکنش های کودک, مانند واکنش عاطفی بسیار ضعیف و نبود ارتباط با نگاه, روبرو می شوند. در این شرایط والدین شگفت زده می شوند و گاهی با تاخیر به متخصصان مراجعه می کنند و به تدریج با اختلال در خودماندگی […]
نحوه رفتار والدین و کودک درخودمانده
والدین و کودک درخودمانده
والدین در فرایند رشد فرزندشان به تدریج با نشانه ها و واکنش های کودک, مانند واکنش عاطفی بسیار ضعیف و نبود ارتباط با نگاه, روبرو می شوند. در این شرایط والدین شگفت زده می شوند و گاهی با تاخیر به متخصصان مراجعه می کنند و به تدریج با اختلال در خودماندگی آشنا می شوند. شایان ذکر است برخی از مادران به تصور اینکه حالت های کودک موفقتی و زودگذر است, از مراجعه به پزشک, روانشناس و مشاور خودداری می کنند و ناخود آگاه تمایل ندارند با واقعیت روبرو شوند و مشکل فرزندشان را انکار می کنند. در این راستا نخستین پرسش های والدین درباره علت شناسی و آینده فرزندشان مطرح می شود.
براساس مطالعات و تحقیقات انجام شده, علت های گوناگونی موجب پیدایش درخودماندگی می شود و آنچه که امروز در قلمرو تعلیم و تربیت از اهمیت خاصی برخوردار است, این است که به عنوان پدر و مادر باور کنیم که همه کودکان درخودمانده می توانند و باید از خدمات آموزشی ویژه, آموزش انفرادی, توان بخشی ویژه و سازمان یافته گفتاردرمانی, حرکت درمانی, موسیقی درمانی, آب درمانی, رفتار درمانی, مهارت آموزی و آموزش مهارت های برقراری ارتباط بهره مند شوند(مسی پو, ۱۹۹۵; ماریس, ۱۹۹۳).
منبع: کتاب درخودماندگی و مشکلات ارتباطی تالیف میخائیل فارل, ترجمه دکتر احمد به پژوه
