نقش والدین در تشخیص زودهنگام اتیسم

نقش والدین در تشخیص زودهنگام اتیسم
در چند سال گذشته، تمایل به سمت تشخیص زودهنگام اختلال های طیف اتیسم پدیده ای قابل مشهود می باشد. این موضوع به دلیل انجام مداخله و توانبخشی زود هنگام در سنین اولیه کودکی برای اختلال های طیف اتیسم ایجاد شده است. اگرچه درمان واحد ویکسانی برای اختلال های طیف اتیسم نمی توان یافت. اما متخصصان ودرمانگران معتقدند که هر چه مداخلات زودتر باشد، اثر بخشی آن بیشتر خواهد شد. مداخله زود هنگام،زمانی اتفاق می افتدکه تشخیص زود هنگام می باشد.
بر اساس یافته های جدید در حوزه اختلال های طیف اتیسم، اتیسم مصیبت ناگهانی نیست که به یکباره در سن ۳ و ۴ سالگی به جان کودک بیفتد بلکه مشکل رشدی (تحولی) است که به دوره نوزادی برمی گردد.
والدین کودکان مبتلا به اتیسم اولین کسانی هستند که رفتارهای غیر معمولی (نارسایی در تعاملات اجتماعی، ضعف در ارتباطات کلامی، غیر کلامی، علایق غیر معمول، رفتارهای تکراری، پاسخ های غیر معمول به تجارب حسی از قبیل صداهای مشخص و محرک های دیداری، لمسی) را مشاهده می کنند. شدت علائم از خفیف تا شدید بوده و در هر کودک به طور متفاوت آشکار خواهد شد.البته گاهی دیده می شود که برخی از والدین به ندرت نشانه ها را گزارش می کنند و با این امید که شاید فرصت بهبودی فراهم شود، زمان مداخلات مثبت و موثر را از دست می دهند.
در زیر برخی از نشانه هاکه می تواند هشداری برای والدین و متخصصان کودکان متلا باشد، اشاره می شود:
– فقدان غان و غون کردن تا ۱ ماهگی
– فقدان گفتن یک کلمه تا ۱۶ ماهگی
– فقدان گفتن جمله دو کلمه ای تا ۲ سالگی
– ضعف در مهارت های اجتماعی (سلام و احوالپرسی)
– تماس وارتباط چشمی ضعیف با مخاطب
– ضعف در استفاده از اسباب بازی
– رابطه یکنواخت، محدود وروتین با اسباب بازی و اشیاء
– حرکات تکراری و کلیشه ای
– لذت نبردن از آغوش گرفتن
– ناتوانی در اشاره کردن به چیزی
– ناتوانی در ابرازهیجانات
روح الله فتح آبادی

سایت مرتبط در حوزه کودک و فرزندپروری