اتیسم: آنچه یک موسیقی درمانگر باید انجام دهد و به آن آگاهی داشته باشد

آنچه یک موسیقی درمانگر باید انجام دهد و به آن آگاهی داشته باشد
۱٫قبل از هر اقدام،درمانگر باید کودک را از ابعاد مختلف هوشی،عاطفی،حسی،هیجانی، ،علائق به موسیقی،روابط اجتماعی و حتی سطح همکاری خانواده و نظیر آن بشناسد.
۲٫درمانگر باید تشخیص دهد آیا کودک مورد مناسبی برای موسیقی درمانی می باشد زیرا موسیقی درمانی روشی نیست که اساساً ک برهمه کودکان اثر بخشی یکسان داشته باشد.از آنجا که تفاوت های فردی و درون فردی جمعیت اتیسم بسیار زیاد است،یک تجویز عمومی را نمی توان برای همه آنها ارائه داد.درحالی که یک کودک ممکن است به طور مثبت به تکنیک های معین پاسخ دهد،دیگری ممکن است به آن واکنش منفی نشان دهد.
۳٫درمانگر باید هدف،برنامه و روش کار خود را مشخص نماید.بر اساس نیاز هر کودک موسیقی درمانگر بهتر است فعالیت های موزون موسیقی را تدوین و اجرا نماید.برای مثال یک درمانگر ممکن است نیاز کودک به روابط اجتماعی با دیگران را مشاهده کند در این صورت موسیقی در بازی،فعالیت های گروهی،نواختن سازها و نظیر آن به کار گرفته می شود.تماس چشمی در کودک را می توان به وسیله کف زدن نزدیک چشم و یا تمرکز بر روی ادوات موسیقی ایجاد کرد.در برخورد با کودکانی که که مشکلات گفتاری مانند لالی انتخابی، جیغ زدن های انفجاری،و زمزمه کردن دارند می توان صداهاوآواز های موسیقی رابا صامت ها،مصوت ها،غان وغونهای تصنعی و صداهای شبیه کلمه که مبهم هستند و نیز سخنان بی مفهوم ترکیب کرد.
۴٫درمانگر خودباید عضو فعال و علاقه مند جلسه موسقی درمانی باشد.کودک باید همیشه از نظر روانی خود را به درمانگر نزدیک احساس نماید نه این که درمانگر را یک عضو جدای از جلسه تصور کند.
۵٫درمانگر بهتر است تمام فعالیت های انجام شده با کودک ،نوع واکنش ها و پاسخ های کودک به موسیقی را بعد از اتمام جلسه به ثبت برساند.ثبت مشاهدات و نتایج،کمک فراوانی به درمانگر در ادامه ی موفقیت جلسات خواهد کرد.
۶٫درمانگر باید سعی کند هر ازچند گاه تماس فیزیکی از نوع مادرانه با کودک داشته باشد.محققان اظهار می دارند که حتی اگر به نظر می رسد کودک پاسخی به درآغوش گرفتن و نوازش کردن نشان نمی دهد،درمانگر این تماس را باید به طور متناوب داشته باشد.البته کودکانی هستند که از تماس جسمی با بزرگ ترها نفرت دارد.این گروه از قاعده ی فوق مستثنی می باشند اما باید به طریق دیگر به درمان این واکنش در آن ها پرداخت.
۷٫یک موسیقی درمانگر بهتر است به شیوه ها و اصول تغییر رفتار نیزآگاه باشد تا از طریق روش های تقویت و پاداش فرایند درمانی را پیش ببرد.
۸٫یک درمانگر باید به این نکته نیز توجه داشته باشد که از موسیقی برای پیشرفت مهارت های موسیقی یک کودک دارای اتیسم استفاده نمی شود بلکه از موسیقی در جهت بهبود کار کارکردهای جسمی،روانی ، واکنش های عاطفی ،و ارتباطی استفاده می شود برخی از درمانگر های تازه کار ممکن است با عجله و شتاب قصد آموزش مهارت ها را به کودکان داشته باشند که باعث خواهد شد که از هدف درمان دور بماند.
۹٫برخی کودکان دارای اتیسم از شنیدن برخی آوازهایآهنگ ها ممکن است اجتناب نمایند و یا حتی به گونه ای اظهار تنفر خود را به صورت گریه و قشقرق نشان دهند.درمانگر باید توجه داشته باشد که این رفتار کودک ممکن است از عدم علاقه ی او به این موسیقی نباشد بلکه به دلیل اختلالات حسی در حوزه شنیداری دارد باشد.این کودک باید ابتدا در حوزه ی اختلالات حسی به روش یکپارچگی حسی درمان گردند.
روح الله فتح آبادی