اتیسم: چگونگی سازماندهی بازی برای کودکان اتیسم

چگونگی سازماندهی بازی برای کودکان اتیسم
کودکان دارای اتیسم مشکل بزرگی در تمرکز توجه خود بر فعالیت مشترک با دیگران دارند.اغلب حواسشان از طریق محرک های بیرونی ودرونی پرت می شود یا به وسیله ی چیزی که ما آن را جزییات نامناسب می خوانیم منحرف می شوند.آنان اغلب درمورد این که تعامل باید در چه مورد باشد عقاید ونظراتی دارند،ولی هرگز به تبادل این عقاید ونظرات با همدیگر نمی پردازند.همه ی این موارد شرکت در جمع را برای آن ها دشوار می سازد.
در ادامه به توضیح این نکته می پردازیم که چگونه حدوحدود معین در بازی به کودک در درک تکلیف مشترک گروه کمک می کند
بازی درچه جاهایی انجام می شود؟
کودکانی که نیاز خاصی ندارند هرجایی می توانند بازی کنند.آن ها محل انجام بازی را انتخاب می کنند وبا کمک هم ،همه چیز را تعیین می کنند.آن ها به خاطر داشتن نقطه نظرات مشترک به ندرت با مشکل مواجه می شوند ودر بازی فعالانه شرکت می کنند.
برای کودکان مبتلا به اوتیسم،تعیین کردن محیطی که در آن نشانه های دیداری(حد و حدود فیزیکی)به آن ها بگوید که بازی کجا انجام می شود،ضروری است.هم چنین این حدود می توانند به کاهش حواس پرتی کودکان بر اثر محرک بیرونی کمک کنند.
یک میز به همراه چند صندلی محیط طبیعی ومحدوده خوبی برای انجام بازی است.صندلی ها جایگاه های معین برای هر شرکت کننده اند.کودکان می توانند فضای بازی ویکدیگر را به خوبی مشاهده کنندکه دراین حالت بهتر قادر به تمرکز توجه خود بر تکلیف مشترک می باشند.میز نقطه ی شروع تعامل است ومکانی است که اطلاعات بر روی آن قرار دارند.بنابراین همه،محل اطلاعات را می شناسند.حدود بازی هایی که در مکان های دیگر انجام می شوند،را به شیوه های دیگر می توان مشخص کردبرای مثال استفاده از فرش وحصیر.