اوتیسم و مدرسه

امر آموزش و شروع درمان برای آن گروه از کودکان مبتلا به اوتیسم که عقب ماندگی ذهنی ندارند یا مشکلشان در حد خفیف تا متوسط است، اهمیت بسیار زیادی دارد. هرچه آموزش بچه های مبتلا به اوتیسم که از نظر هوشی مشکلی ندارند، زودتر شروع شود، زودتر و بهتر می توانند تا رسیدن به سن مدرسه، یاد بگیرند که چطور ارتباط بهتری با اطرافیان خود برقرار کنند. این مساله می تواند به بچه هایی که مشکل هوشی ندارند، کمک کند که مانند سایر بچه ها به مدرسه های معمولی بروند. هرچند که ممکن است یادگیری این بچه ها کمی کند باشد و پدر و مادر یا حتی معلم مجبور شوند وقت بیشتری برای بچه بگذارند اما به هر حال، قرار گرفتن این بچه ها در کنار بچه های معمولی و درس خواندن آنها در مدرسه های معمولی، می تواند تاثیر خوبی بر روحیه خود آنها و والدینشان داشته باشد و باعث پیشرفت بیشتر و بهترشان در زندگی شود. والدین این کودکان باید توجه داشته باشند هر چه امر آموزش رفتاری را به دلیل توجیه و انکار برای فرزندان خود که اوتیسم همراه با عقب ماندگی ذهنی ندارند، عقب تر بیندازند، ممکن است مجبور شوند بچه ای را که از نظر هوشی مشکلی ندارد، به مدرسه های مخصوص کودکان استثنایی بفرستند. آن گروه از بچه ها هم که علاوه بر اوتیسم، از عقب ماندگی ذهنی خفیف تا متوسط رنج می برند، باید تا پیش از رسیدن به سن مدرسه، تحت آموزش و درمان توانایی های اجتماعی شان قرار بگیرند تا بتوانند ساده تر با محیط مدرسه ای که قرار است در آنجا تحصیل کنند، کنار بیایند. متاسفانه در ایران مدرسه و دانشگاه مربوط به کودکان مبتلا به اوتیسم وجود ندارد. به همین دلیل هم تاکید فراوانی بر آموزش بچه هایی با ضریب هوشی عادی تا پیش از رسیدن به سن مدرسه می کنیم تا بتوانند ساده تر پا به مدرسه های عادی یا حتی در مواردی به دانشگاه ها بگذارند.