۱٫واکنش اولیه‌ی خانواده های دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم چگونه می باشد؟ به طور معمول والدین کودکان با اختلال دارای طیف اتیسم با شک، باور نکردن، و عدم پذیرش رو به رو می شوند. متخصصان گام هایی را معرفی کرده اند که خانواده های دارای اختلال اتیسم آنها را طی می کنند تا […]
اثرات اوتیسم بر ساختار خانواده
۱٫واکنش اولیه‌ی خانواده های دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم چگونه می باشد؟
به طور معمول والدین کودکان با اختلال دارای طیف اتیسم با شک، باور نکردن، و عدم پذیرش رو به رو می شوند. متخصصان گام هایی را معرفی کرده اند که خانواده های دارای اختلال اتیسم آنها را طی می کنند تا با طی نمودن آن ها به پذیرش برسند، این گامها شامل موارد زیر می باشد
- انکار: معمولا اکثر والدین در ابتدا باور نمی کنند که کودکشان با دیگر کودکان تفاوت های بسیاری دارد. شنیدن چنین خبری برای والدینی که برای تولد نوزاد دوست داشتنی خود انتظار کشیده اند غیر قابل قبول می باشد.
۲٫٫افسردگی و غمگینی: وقتی که والدین آگاه می شوند که ناتوانی فرزندشان واقعیت دارد احساس ضعف روانی می کنندو این باور که ناتوانی بزرگتر از آن است که بر آن غلبه کرد باعث می شود که علاقه‌ی عمومی آنها به فعالیتهای اجتماعی معمولی، مراقبت از سلامت و فعالیتهای بهنجار روزانه کاهش یابد.
- خشم و گناه: هنگامی که والدین احساس می کنند که متفاوت بودن کودکشان واقعیت دارد معمولا سعی می کنند به دنبال مقصر این ماجرا بگردند تا گناه را به گردن دیگری بندازند.
۴٫چانه زنی: هنگامی که این احساس به والدین دست می دهد که در جریان ناتوانی فرزندشان نقشی داشتند اغلب سعی می کنند تا عوامل تسکین دهنده ای که به آنها کمک می کند تا بر ناتوانی غلبه کنند را بررسی کنند و مراجعه به روانپزشکان و روانشناسان مختلف گویای این مطلب است.
- پذیرش:زمانی که والدین همه این مراحل را می گذرند و به این واقعیت می رسند که کودک آنها با دیگر کودکان تفاوتهایی دارد این مسئله را می پذیرند و در جهت کاهش مشکلات و مسائل تلاش می کنند.
۲- حضور کودک اتیستیک چه تاثیری بر ساختار خانواده می گذارد؟
خانواده کودکان با اختلال طیف اتیسم با مشکلات و چالشهایی رو به رو می شوند که یکی از این چالشها گوشه گیری اجتماعی می باشد. دوستان و اعضای خانواده ممکن است نیازهای این کودکان را درک نکنند بنابراین ممکن است والدین قادر به فراهم کردن حمایت های مراقبت از کودک نباشند.
چالش دومی که این خانواده ها با آن رو به رو هستند موضوع برچسب می باشد. چرا که اکثر افراد جامعه آگاهی کمی نسبت به اختلال طیف اتیسم دارند و همچنین جمعیت عمومی تحمل پایینی برای رفتارهای خارج از هنجار کودکان دارند. این خانواده ها اغلب نسبت به توجه منفی به فرزندشان در مکان های عمومی حساس هستند.
چالش سومی که می توان بدان اشاره کرد نگرانی والدین در برقراری تعادل میان نیازهای کودک مبتلا به اتیسم خود در مقایسه با فرزندان عادی می باشد
۳- چگونه می توان تاثیرات منفی حضور کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم در خانواده را کاهش داد؟
برای اینکه تاثیرات منفی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم در خانواده کاهش یابد، باید مداخلات و حمایت ها روی خانواده ها متمرکزشودعلل زیادی در مورد نقش اصلی خانواده در بهبود مشکلات کودکان دارای اختلال طیف اتیسم وجود دارد و این علل شامل موارد زیر می باشد:
۱٫خانواده نیازهای کودک خود را بیش از هر فرد دیگری می شناسد.
۲٫خانواده تصمیم گیرنده نهایی برای خود و کودک است.
- خانواده در زندگی کودک ثابت است ولی افراد دیگر ارائه کننده خدمات به صورت موقتی هستند.
- خانواده الویت های اهداف و خانواده را تعیین می کند.
۴- حمایتهای موجود برای خانواده های کودکان مبتلا به اتیسم چگونه می باشد؟
در یک تقسیم بندی کلی دو دسته از خدمات برای والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم وجود دارد:
.۱ حمایت رسمی: مانند آنچه از جانب مراکز درمانی، آموزشی و اجتماعی در اختیاتر والدین قرار داده می شود.
۲٫حمایت غیر رسمی: خدماتی که از جانب افراد خانواده و دوستان و همسایگان به والدین داده می شود.
حمایت رسمی: متخصصان دریافتند که والدین کودکان دارای مبتلا به طیف اتیسم نیازمند دریافت حمایتهای اجتماعی هستند. بر اساس یافته های آنها ارتباط معنی داری میان انزوای اجتماعی و میزان حمایتهای دریافتی از جانب جامعه برای این والدین وجود دارد. بنابرین حمایتهای اجتماعی را می توان عامل مناسبی برای پیشگیری از فشارهای روانی اجتماعی و انزوای اجتماعی این گروه از والدین در نظر گرفت.
حمایت غیر رسمی: خدمات و حمایت های غیر رسمی به ویژه از جانب اعضای خانواده ارتباط معناداری با سطح سلامت عمومی والدین دارای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم دارد.تحقیقات نشان داده اند انزوای اجتماعی والدین دارای فرزند مبتلا به اختلالات طیف اتیسم تا حدودی از طریق برقراری ارتباط با سایر خانواده هایی که فرزند دارای اتیسم هستند کم می شود.با استفاده از چنین امکانی محلی برای والدین فراهم می شود تا باورها و نگرانی های خود را با یکدیگر تقسیم کنند و به حرف های یکدیگر گوش فرا دهند تا از این طریق اطمینان حاصل کنند که تنها نیستند و تبادل اطلاعات بین خانواده ها باعث می شود که در هنگام مشکلات احساس ناتوانی نکنند.
