اوتیسم و ازدواج

ازدواج دراین افراد  به شدت و ضعف اوتیسم و علایم آن در فرد بستگی دارد. یعنی ما باید ببینیم فرد مبتلا به اوتیسم که حالا بزرگ شده، تا چه اندازه اختلال تکلم، اختلال در برقراری روابط اجتماعی و چه میزان عقب ماندگی ذهنی دارد. آن دسته از افراد مبتلا به اوتیسم که عقب ماندگی ذهنی عمیق دارند، تا آخر عمر زندگی کاملا وابسته ای خواهند داشت و بیمارانی هم که از نظر هوشی و ذهنی مشکلی ندارند، اگر آموزش خوبی در دوران کودکی و نوجوانی دیده باشند، حتی می توانند به مرحله ای برسند که خودشان تا حدودی به تنهایی و مستقل، قادر به اداره زندگی شان باشند. البته ممکن است همچنان از نظر ارتباطی و کلامی مشکل داشته باشند. گروهی هم که عقب ماندگی خفیف تا متوسط دارند، می توانند با کمک و حمایت اطرافیان، تا حدی درس بخوانند و کار های ساده انجام دهند. نکته مهم اینجاست که معمولا تمام بچه های مبتلا به اوتیسم نمی توانند زندگی کاملا مستقل و بدون حمایت دیگران داشته باشند. نکته دیگر درباره ازدواج این افراد است. از آنجا که بخش مهمی از ازدواج، برقراری ارتباط و ابراز واکنش و احساسات دوسویه است، امکان دارد فرد مبتلا به اوتیسم در این بخش با مشکل مواجه شود و با وجود ازدواج، نتواند خواسته های همسرش را به خوبی برطرف کند زیرا او در اصل اولیه برقراری ارتباط دچار مشکل است بنابراین به نظر نمی رسد حتی افراد مبتلا به اوتیسم که مشکل ذهنی هم ندارند، بتوانند ازدواج موفقی داشته باشند.