نقش عامل ژن در اختلالات طیف اتیسم

نقش عامل ژن در اختلالات طیف اتیسم

در خلال دهه گذشته پیشرفت های تدریجی و گام به گام در زمینه پژوهش های ژنتیکی امکان شناسایی ژن های عامل اختلالات مختلف یا ژن هایی که مظنون به عامل اختلال بودند را در نقشه کلی ژنتیکی انسان شناسایی کرد.در حال حاضر گروههای مختلفی از متخصصان علم ژنتیک برای شناسایی ژن مسبب این اختلال تشکیل شده اند.
مطالعه روی دوقلوها و پژوهش های مربوط به خانواده این باور را تقویت کرد که عامل ارث می تواند نقش مهمی در ابتلا به اتیسم و اشکال متفاوت ان و سایر نقایص رشد مهارت های اجتماعی فرعی ایفا کند.به عنوان مثال مطالعات انجام شده در بریتانیا روی دو قلوها و اعضای خانواده نشان داد که وابستگان نزدیک این افراد احتمال بالایی از دریافت ارثی اتیسم و اشکال مختلف اتیسم کلاسیک همراه با نقص در برقراری ارتباط اجتماعی دوستیابی و یا رابطه عاطفی دارند.
یکی دیگر از معماهای حل نشده در این زمینه تعداد مبتلایان پسر نسبت به دختر است.برای این موضوع دو استدلال وجود دارد.یکی اینکه روی کروموزوم ایکس ژنی وجود دارد که احتمال ابتلا به اتیسم را تعدیل می کند. این واقعیت که دختران دو کروموزوم ایکس دارند یکی را از مادر و دیگری را از پدر به ارث می برند در حالیکه پسرها تنها یک کوروموزوم ایکس دارند که از مادر به انها به ارث می رسد توصیه وابسته بودن به ژن ها ی وابسته به کروموزوم ایکس را ایجاد می کند.در حال حاضر شواهد کمی برای اثبات این ادعا درست است.یکی دیگر از توضیحات در این ارتباط وجود تفاوت بین هورمون های جنسی مردانه و زنانه است. براساس این فرضیه تفاوت هورمون های پسران با دختران است که عامل ایجاد اتیسم می شود نه تفاوت های ژنتیکی.
روح الله فتح آبادی

سایت مرتبط در حوزه کودک و فرزندپروری